Das ist nicht gut

ganz und gaaar nicht

:(

კიარადა, ეს არის ჩემი ყველაზე ხშირად ხმარებადი წინადადება :D

ჰოდა, ვაიმე, ვაიმე....

პანიკა მაქვს... ორშაბათი მოდის და 15:30-ზე მაქვს პირველი გამოცდა და ფათაააახ....

აი, ისე მეშინია, ისე, რომ ვერც აღვწერ...


ორშაბათს მაგ დროისთვის ყველამ გამომიგზავნეთ თქვენი პოზიტივი :user: (საქართველოს დროით 17:30, რომ არ აგერიოთ :P)



ახლა არ ვიცი, კვირა საღამო განტვირთვაში გავატარო, თუ კიდევ ერთხელ გადავხედო ყველაფერს? ძალიან არ დავიძაბო-მეთქი, ვორჭოფობ...

ესე იგი, არსებობს სამი ადამიანი, რომელიც ასეთ დროს ყველანაირად მამშვიდებს:
1. მამაჩემი- ლოგიკით "არ ინერვიულო. ჩააბარებ და თუ ვერ ჩააბარე, მერე რა??? თუ ასე ინერვიულე და მოკვდი, რაღად გენდომება მერე დიპლომი?!" :Iadoremydad:

ერთხელ კოლოქვიუმისთვის ვსწავლობდი და ძააალიან ვნერვიულობდი. თან ვერ ვასწრებდი და დედაჩემმა თავი გაიგიჟა, გაათენე და იმეცადინეო. მამაჩემმა კიდევ, რომ ნახა, რომ გაჭედვის პირას ვიყავი: კოლოქვიუმის თავზეც გავიარეო, დაიძინე ახლა, ხვალ მიდი და თუ ისეთი ბილეთი შეგხვდა, რომელიც იცი, დაწერე, თუ არა და გადააბარებო. ნახა ამანაც პრობლემაო :D

ჰოდა, ეგრე მოხდა ზუსტად და მშვიდად გამოვედი აუდიტორიიდან, მამაჩემის დაბრო ხომ მქონდა, დაწერილი კოლოქვიუმი თუ არა? :D


2. დოლორესის ბიოლოგიური და ჩემი სულიერი დედა, ანუ ნინო. უუუმშვიდესი ქალი, რომელიც ყოველთვის ისე დაგმუხტავს, რომ შენს თავში აღმოაჩენ არარსებულ რესურსებს და გამოიყენებ ბოლომდე :D

3. ადამიანი, ყვეეელაზე მშვიდი ხმით მსოფლიოში (სანამ წყობიდან გამოვიყვან :D), გადამდები სიმშვიდით, რომელიც იიიისე სასტიკად მენატრება, რომ ნარკომანი ადამიანისთვის წამალზე უარის თქმა ჟურნალია ამასთან, იმჰო...


ამ შუაღამეს მამაჩემს ვერ გავაღვიძებ... ვერც ნინოს... მშვიდს ვერ/არ... ჰოდა, წავჩანჩალდი ასეთ აფორიაქებულ ნოტაზე საწოლისკენ მე...



პ.ს. შეგიმჩნევიათ, რომ ზოგადად, აფორიაქებული და მოძრავი და ნერვიული ადამიანები, მაგ. ისეთები, როგორიც მე ვარ, ჰაერივით საჭიროებენ მშვიდ ადამიანებს გვერდით?