another Saturday .... ( the day of the week following Friday and preceding Sunday (c) Wiki)

ბავშვობაში იურისტობა მინდოდა...
მერე თარჯიმნობა....
მერე ჟურნალისტობა...
ახლა, კაცმა არ იცის, რა მინდა, მაგრამ ზემოთ ჩამოთვლილებიდან უცხო ენების სპეციალისტი თუ შეიძლებოდა გამოსულიყო ჩემგან, თორემ ამ ბლოგსაც რომ გადავხედოთ, რომელ ჟურნალისტიკაზეა საუბარი?!

რატომ მგონია, რომ ამ ყველაფერზე უკვე დავპოსტე ერთხელ, ან ასჯერ?!
მაგრამ ბლოგი, რომელიც პირადი ბლოგების კატეგორიაში გადის, ალბათ ყოველთვის სავსეა ტავტალოგიებით (ჰაჰ, ამ წინადადებაშიც კი).

ამ წუთას, ვოდკა-ბულის შემდეგ, არც უნდა მადარდებდეს, რა მინდოდა ბავშვობაში...
არც ის უნდა მახსენდებოდეს, რომ Anne Sexston-ი, თავის ერთ-ერთ ყველაზე განთქმულ ლექსს 4 თვის განმავლობაში წერდა. არც ეს ციტატა უნდა მახსენდებოდეს მისი წერილიდან, რომელიც Carolin Kizer-ს მისწერა :

He probably won't like my work. And there we'll be (you and me) with our Cal and our Ted, not liking our work enough (sobbing in our own private caves of womanhood and kicking at the door of fame that men run and own and won't give us the password for)...

არც ის უნდა მახსენდებოდეს, მითუმეტეს სექსტონის ფონზე, რომ საუკუნეზე მეტია არაფერი დამიწერია... ის კი არა, საერთოდ, ყველა ჩემს დაწერილ სტრიქონს უნდა ვივიწყებდე სამუდამოდ.

Björk-საც არ უნდა ვუსმენდე წერისას youtube-ზე... არ მიყვარს და იმიტომ.

ან პირიქით, ვოდკა-ბულის შემდეგ არ უნდა მიკვირდეს, თუკი ეს ყველაფერი მახსენდება, ან მადარდებს...



პ.ს. ენ სექსტონის მეათასედი, ან მეათიათასედი ვიქნებოდი...