They call me...

სადღაც 24,5 წლის წინ, საგვარეულოში იყო დიდი კრება, სიაში ჩამოწერილთაგან რომელი სახელი აერჩიათ.
სია გარეთ გამოაგზავნა დედაჩემმა, მას შემდეგ, რაც მე მოვევლინე გურჯისტანს (ჯერ კიდევ საბჭოთა დრო იყო და გაკვირვებები, ტიპა, "აუ, მამაშენი არ ესწრებოდა?" არ დავინახო )
სია შედგებოდა ერთმანეთზე უცნაური და უროდი სახელებისგან. მას შემდეგ, რაც სრულ ჭკუაზე ვარ, დედაჩემთან მაქვს 2 საათიანი პოლემიკები, თუ რატომ მოუვიდა თავში აზრად ამ 3 სახელიდან ერთერთის არჩევა:

ლანა - ტიპა ჩემი დის სახელთან გარითმავდა :D

სტელა – :ღმერთოჩამცხეურო:

და ქრისტინე



საწყალი ბიძაჩემი, რომელიც მაშინ ჯერ კიდევ ცოცხალი იყო, დაფიქრდა და ვინაიდან ვერ ეტყოდა, რას უშვრებით ბავშვს, რას არქმევთო, შეეცადა, უროდ სახელებს შორის ნაკლებად უროდი აერჩია და დამარქვეს ქრისტინე .
ამ სახელმა და მითუმეტეს ბოლოში "ე" ასომ გამიმწარა ბავშვობა.
ნუ, აფხაზეთში ბევრი რუსი და აფხაზი იყო ამ სახელით, მაგრამ, აი, თბილისში, მე ვიყავი ყველგან ერთადერთი ქრისტინე.
ბრრრრ...
დამაკომპლექსა ის სიტყვა არაა... გამაუბედურა ამ სახელმა.

მერე, 16ის რომ გავხდი და პირადობის მოწმობის ასაღებად მივედი, ლამის იარაღის ძალით შევაცვლევინე ბოლო ასო და გავხდი ქრისტინა. თქვენთვის, ალბათ, არანაირი განსხვავება არაა,მაგრამ ჩემთვის ოოოო....


გარდატეხის ასაკში ადამიანების გაცნობას ვერ ვიტანდი, იმიტომ, რომ ჩემი სახელი უნდა მეთქვა...

2003 წლიდან კი ყველაფერი შეიცვალა რადიკალურად. რატომ? იმიტომ, რომ დოიჩლანდში წამოვედი და აქ 10–დან 4 ქრისტინა, ქრისტინე, ან ქრისტიანეა...


და 19 წლის ასაკში პირველად მივხვდი, რა ძალიან მაგარი გრძნობაა, როცა ამბობ სახელს, რომელიც ძალიან ჩვეულებრივად აღიქმება... მაგრამ რად გინდა?! ჩემი გვარი ენის გასატეხია აქ. ნუ, გვართან საერთოდ სხვა დამოკიდებულება მაქვს და იმდენად ჩემია, რომ უცნაურზე უცნაურიც რომ იყოს, არასდროს მექნება ისეთი პრობლემა, როგორიც სახელთან დაკავშირებით მქონდა.


ჰოდა, ახლა ვზივარ და ვფიქრობ: მერვე კლასიდან ავარჩიე ჩემი შვილების სახელები: ირაკლი, ლუკა და ლილე (ან თეკლა) და ჩემი შვილები რომ ამიმხედრდნენ და ეს რა დაგვარქვი, დეო, როგორ უნდა ავუხსნა, რა კრიტერიუმით ავარჩიე სახელები??? just,მომწონდა და ვსe?...



ეს ამხელა ამბავი რას მოვაყოლე???
just, მინდოდა დამეწერა, რამდენი სახელი მქვია.
დავიწყეთ:

ქრისტინე– ჩემი დამრიგებელი, რამდენიმე მასწვალებელი და ჩემი ერთი მეგობარი დღემდე ასე მეძახიან და ჰოი, საოცრებავ: ამათგან ჩვეულებრივ აღვიქვამ. სხვამ რომ ასე მომმართოს, ალბათ ყელში ვწვდები

ქრისტინა – ნუ, ასე მომმართავს ყველა უცხოელი ... უფრო სწორად, გერმანულად ქღისთინა ვარ

ქრისტინ– ასე მომმართავს ორად ორი ადამიანი: ანი და ჩაკრულო ... :)
ქრისტო – ასე მომმართავენ კლასელები და ყოფილი კურსელები. ასევე სახლშიც, ოჯახის წევრების ნაწილი...

ქრისტი– ამ ეტაპზე ყველაზე გავრცელებული მიმართვა, რომელიც ურეკში ჩემი ლიდერისგან იღებს სათავეს და აქ მყოფი ყველა ქართველი მეგობარი ასე მომმართავს.
+ ჩემთვის ყველაზე სასიამოვნო მიმართვა... :)

ქრისტ და ქრის– ზემოთხსენებული ქრისტი–ის შემოკლებული ფორმები. მაგათ კიდე შემოკლება უნდათ? ისევ და ისევ გერმანიაში გავრცელებული მიმართვა :D


ჰოოოდა, ახლა მოდის პრიკოლები:
ქიტო– ჩემი დის ნათლია და რამდნეიმე ნათესავი.
ცისტო– დედაჩემი მოფერებით
დააააა
ქისო – მეზობლები და სანათესაო და ოჯახშიც ...


რა დავაშავე :D


პლიუს,

კატა– დედაჩემი მეძახის. სახელს აქვს ნეგატიური და პოზიტიური დატვირთვა, გააჩნია, დედაჩემი როგორ ხასიათზეა და მე რა დავაშავე.

ვირთხა– ჩემი უფროსი ძმის მიერ გამოგონებული მოფერება... (ახლა მაინც ხომ გასაგებია, რა პონტშიც ვომობთ :D)

ლოპესა– დამარქვა მეგობარმა, რომელიც ქრისტინეს მეძახის... ისტორიის მოყოლა მეზარება :D მაგრამ დავიწყებას მიეცა უკვე, ასე რომ, გავატაროთ...

კრისწი– პირველად ასე მომმართა 29–მ. რამდენიმე ფორუმელი მეძახის კრისწის... na ja, კიდევ კარგი ძალიან ფეხმოკიდებული ფორმა არაა... :D

ზაირა, ზაირა დეიდა, ზაირაჩკა– ანიამ დამარქვა, ფორუმზე ჩემი ძველი ნიკის ამბავში. მომმართავენ ის ფორუმელები, რომლებიც პირადად გავიცანი 2 წლის წინ.

ჰმ... მეტი არ მახსენდება ამ წუთას...



და კიდევ ერთი უცნაურობა: ზუსტად ვიცი, სად რას მეძახიან და იმ გარკვეული ჯგუფისგან არასდროს მიკვირს.
რაღაც ზედონეც არ ვეძრობი და არ ვუკადრისობ სახელებს. თან რაღაც პირის დაღებამდე გამიკვირდებოდა, მეზობლები, რომლებიც ქისოს მეძახიან ერთ მშვენიერ დღეს ქრისტი–ზე რომ გადავიდნენ... ყურში მომხვდება...


ჰოდა, მორალი ამ ისტორიიდან: სანამ "ქრ" და "სტ" იქნება მიმართვაში, გამოვეხმაურები.


კიდევ ერთი მორალი ისტორიიდან: ვირტუალურ ამბავში Chaotic ვარ (ანუ, ქეოტიკი და არა ჩაოტიკი :D )

და კიდევ საერთო ჯამში მორალი: არა უშავს სახელი მაქვს. ადამიანების გაცნობა აღარ მიტყდება :D


ვიდეო, რომელმაც ამ პოსტისკენ მიბიძგა.

სორრი, ოფიციალურ ვერსიებს გათიშული ჰქონდათ ჩამატების ფუნქცია :(