ფორთოხლები და მექანიკები და სხვა ბოლშოი ვეშები

პრეისტორია: წინა კვირას ფეხბურთს ვუყურებდით თანამშრომელთან.
ხოოო... ფეხბურთს
ნუ, ახლა პროფი კრიტიკოსი არც მე ვარ, მაგრამ ვერ წარმომიდგენია, როგორ შეიძლება ფეხბურთი არ მოგწონდეს.
ჰოდა, სულ 3 გოგო ვიყავით და თამაში რომ დაიწყო და ერთერთმა თქვა: აუ, რა, ეს გეტრების ფერი მთლიანად ფორმას რაღაც არ უხდებაო , მივხვდი, რომ აი, ფეხბურთის გარდა ყველაფერზე იქნებოდა იმ საღამოს საუბარი...პირველი რომ თვალში გეტრები მოგხვდება ფეხბურთის ყურებისას :D


პრეისტორია მჭირდებოდა შემდეგი შედარებისთვის: როგორც სელინჯერმა აღნიშნა სხვადასხვანაირი მკითხველის შესახებ და არა მარტო მან, მეც რაღაც უცნაური მკითხველი ვარ, ზეინტელექტუალურებისთვის, ალბათ, ზუსტად ოლივიასნაირი, გეტრებს ვუყურებ ხოლმე

გუშინ დავამთავრე "მექანიკური ფორთოხალი" და მინდოდა, რამდენიმე აზრი დამედო.

ჯერ გეტრებით დავიწყებ:

ანუ, წერის სტილით. თუ არ მომეწონა, უკვე რაღაც აკლდება წიგნს, რომელსაც ვკითხულობ. შეიძლება შიგ დიდი აზრი იყოს ჩადებული, მაგრამ ჩემთვის პერფექციონისტურად ყველაფერი უნაკლო უნდ აიყოს, ნუ, ჩემი გემოვნების მიხედვით, რა თქმა უნდა. თავიდან საკმაოდ ვიხალისე სლენგებით, ძირითადად რუსულიდან, როგორიცაა: ბოლშოი, echt სკორი,კროვი და ა.შ. რაღაც მომენტში, როცა უკვე მობეზრების ეტაპი დაიწყო, დავფიქრდი იმაზე, თუ რა ძირეული დატვირთვა უნდა ჰქონოდა მიზანმიმართულად სლავურ და ბრიტანულ სლენგს. შემდეგ თავად წიგნში იყო ახსნილივით, რომ რაღაც პროპაგანდა და ამბავი... მაგრამ მე მაინც ბოლომდე ვერ მივხვდი... ანუ, სატირის ვარიანტში იყო, კომუნისტური საბჭოთა კავშირის მიმართ (რაზეც, ნაწილობრივ, აღწერილი საზოგადოებრივი ცხოვრება და სოციალური ასპექტები მიუთითებდნენ), თუ რაღაც სხვაც იმალებოდა ამ ყველაფრის უკან? ... შეიძლება თინეიჯერის უკეთ წარმოდგენაში დამმხმარე საშუალება იყო... ვისაც გაქვთ წაკითხული, დამიკომენტეთ... :)


შემდეგი ვიზუალური პრობლემა იყო ის, რომ ფილმი მქონდა უფრო ადრე ნანახი. ხელი შემიშალა ამ ყველაფერმა საკუთარი ფანტაზიით წარმომედგინა თუნდაც ბარი, ან ალექსი და მისი დრუგზ :D



საბოლოო ჯამში, მაინც მომეწონა, კარგად წავიკითხე. ფილმი სხვანაირად მთავრდება და არ ველოდი წიგნში ასეთ დასასრულს, მაგრამ ამაზე ცოტა ქვემოთ.
ახლა მთავარ აზრზე, ანუ, თავისუფალ ნებაზე და არჩევანის საშუალებაზე... ერთ საინტერესო ამონარიდს მოვიყვან:
"Vielleicht, ist das ganz entsetzlich, ein guter Mensch zu sein...
Was will Gott? Will Gott den guten Menschen, oder will er den Menschen, der das Gute wählt? Ist ein Mensch, der das Böse wählt,womöglich gar besser als einer, dem das Gute aufgezwungen wird?"
(იქნებ საშინელებაცაა იყო კარგი ადამიანი... რა სურს ღმერთს? კეთილი ადამიანი თუ ადამიანი, რომელიც სიკეთეს ირჩევს? იქნებ, ადამიანი, რომელიც ბოროტებას ირჩევს გაცილებით უკეთესია, ვიდრე ის, ვისაც სიკეთის ქმნას აიძულებენ?)

წიგნში ყველაზე დიდ მონაპოვრად ადამიანისთის სწორედ თავისუფალი ნება სახელდება.
და აქ დავფიქრდი ერთ რამეზე: თქვენ აუცილებლად გექნებოდათ ცხოვრებაში მომენტი, როცა თავს აიძულებ კარგი და კეთილი იყო. შეიძლება იმ წუთას საერთოდ არ გინდოდეს ეს, მაგრამ გონებით ხვდები, რომ ასეა საჭირო. ან, გგონია, რომ გამოუვალი მდგომარეობა გაქვს, ანუ, თითქოს არჩევანს საშუალება არ გაქვს... და აკეთებ იმ სიკეთეს, მაგრამ არჩევანი ყოველთვის ხომ არსებობს? აი, თუნდაც იმ წუთას რომ თქვა უარი და მიუხედავად იმისა, რომ სხვა გამოსავალი ცუდ შედეგებს მოგიტანს, მაინც ის გააკეთო, რაც გინდა... ალბათ, საზოგადოებრივი აზრი, მრწამსი, ირგვლივ მყოფი ადამიანები ან, თუნდაც, გარემო აუცილებლად ქმნის ჩვენგან მექანიკურ ფორთოხლებს და ის, რასაც სინდისს ან "ხალხი რას იტყვის"–ს ვეძახით ალექსის გულისრევასთან ასოცირდება...
ერთერთი ყველაზე დიდი "მექანიკის მაწარმოებელი" ალბათ მაინც შინაგანი თვითგადარჩენის რეფლექსია, რაც ნებისმიერ არსებას აქვს დედამიწაზე, ანუ, მთლად ადამიანის მონაპოვარი არაა...

საბოლოო ჯამში, მაინც იქამდე მიდიხარ, რომ გააზრებულად გაკეთებული არჩევანი არის ის, რაც შენგან პიროვნებას ხდის...


წიგნის დასასრულს ალექსი გამოდის გარდატეხის ასაკიდან და თითქოს ბეზრდება ეს ხულიგნობა... სურვილი გაუჩნდება ოჯახი ჰყავდეს, მამა გახდეს და თან ფიქრობს, რომ რაც არ უნდა უხსნას თავის შვილს, ის მაინც იგივეს გააკეთებს, რასაც თავად აკეთებდა იგივე ასაკში... მისი შვილიც ეცდება რაღაც ასწავლოს თავის შვილს და ასე შემდეგ, მაგრამ ისტორია აუცილებლად განმეორდება და ისინი მაინც ჩაიდენენ სიგიჟეებს მცირეწლოვან ასაკში...

არ დავიჯერე ალექსის გაკეთილშობილება... მობეზრებაზე არაა აქ საუბარი, არც გაზრდაზე და დაღვინებაზე. შეიძლება, რა თქმა უნდა, ბავშვური სისულელეები აღარ ჩაიდინო, მაგრამ ის, რაც შენში ღრმად არის ფესვგადგმული ერთ მშვენიერ დღეს არ ქრება უკვალოდ.

შეიძლება მომავალში ალექსმა სხვა გზით და სხვა ხერხით და უფრო ზრდასრულისთვის შესაფერისად გამოავლინოს იგივე აგრესია და არა ქუჩაში ვიღაც ლოთისთვის კბილების ჩამტვრევით... მაგრამ მაინც გამოავლინოს. მხოლოდ მობეზრება არაათქო, ვთქვი ზემოთ, მხოლოდ კეთილი ნებაც არაა მგონი. სულ მცირე ნებისყოფა და გააზრებული არჩევანი მაინც უნდა ამ ყველაფერს... რიავიც...