ყურით მოთრეული პოზიტივი

პირველ გამოცდამდე დარჩა 13 დღე.
ლოგიკურად დამეწყო პანიკური შემოტევები. ძააალიან მეშინია, აი ისე, რომ ადამიანები რომ მელაპარაკებიან, ვერ ვუსმენ... სულ იმაზე მეფიქრება, რამე რომ დამავიწყდეს, გერმანული სიტყვა რომ დამავიწყდეს, ვაიმე, რომ დავიბნე და ეგეთები...

ჰოდა, აუცილებლად მჭირდება პოზიტივი ასეთ დროს. ვინაიდან და რადგანაც სულიერი არსებები არ მიქმნიან განწყობას, მოვიფიქრე ახალი მეთოდი: მე შევუქმნი ჩემს თავს განწყობას! ვოტ! :D

ჰოდა, დილით (ყველაზე ადრე 12 საათზე) რომ ვდგები,იმის ნაცვლად, რომ მთელი დღე ისევ ჩემი პიჟამით ვიარო და წინ აღმართულ ხარაჩოებზე მოარულ მუშებს მივცე საბაბი, მოიფიქრონ 100 პატარა დეტალი, რომელიც მაინცდამაინც ჩემი ფანჯრის წინ უნდა გააკეთონ, საიდანაც ჩანს, როგორ დავმოძრაობ მოკლე შორტებით და გამჭვირვალე მაისურით, ვიცვამ და ვიკეთებ მსუბუქ მაკიაჟს. იმჰო, მაკიაჟს ვიკეთებ მხოლოდ მაშინ, როდესაც გავდივარ სადმე. სახლში რომ ვარ, თმასაც უბრალოდ ისე ვიწევ ხოლმე... გამართლების პონტში მქონდა, მაინც მარტო ვარ სახლში, ვინ უნდა დამადგესთქო :D
ჰოდა, ეს ბოლო 3 დღე ვამჩნევ აშკარად, რომ დიახაც მოქმედებს პოზიტიურად. მერე რა, რომ მარტო ვარ სახლში... ნახ. თუ ვინმე არ მნახავს წარბებაპრეხილს, ჩემს თავს ხომ მოვწონვარ? :ნარცისი:

ჰოდა, ამ ყველაფერს აგვირგვინებს ყავა... მმმმ.... პლიუს კარგი მუსიკა, ოღონდ შედარებით ხმადაბლა და ყველაფერი მზადაა იმისთვის, რომ დავჯდე და მთელი ამ ქალური პოზიტივის დახმარებით გავარჩიო ალგორითმების თავისებურებები ლექციიდან, რომელიც არის სასტიკად რთულად დაწერილი, რომელსაც ვარჩევდი გუშინ მთელი დღე, მაგრამ რომელსაც დღეს მაინც გავარჩევ, no matter what...

ვოტ!