"At twenty you know you're not going to be a rock star... by twenty-five you know you're not going to be a dentist or a professional... by thirty, a darkness starts moving in - you wonder if you're ever going to be fulfilled, let alone wealthy or successful... by thirty-five, you know, basically, what you're going to be doing the rest of your life; you become resigned to your fate." (Douglas Coupland)
მართლა ასეა?!
გახდები ერთ დღესაც 35 წლის და უბრალოდ, აკეთებ იმას, რაც შემოგაჩეჩეს იმ ოცნებების, მიზნების სანაცვლოდ, რომელთა გამოც თავი მოიკალი, სხვა რამე აკეთე საერთოდ, რომ სადღაც, ოდესღაც, 35 წლის ასაკში შეგძლებოდა ამოგესუნთქა და გეთქვა: "აი, ახლა, ახლა მოვიდა დრო, რომელსაც ველოდი და ღირდა ეს დღე წვალებად." ?
ანუ, ამისთვის ვიკლავთ თავს? რომ 35 წლის ასაკში ვაღიაროთ ის, რისი გაფიქრებაც კი ავუკრძალეთ საკუთარ თავს?
რომ ლუზერები ვართ?
და ასე, უბრალოდ, უნდა დავნებდეთ იმიტომ, რომ მაინც არაფერი გამოვა?
და არ ვიოცნებოთ, აღარც ვიოცნებოთ იმაზე, რომ ყველაფერი, რასაც ვაკეთებთ, სადღაც მიგვაქანებს, ჩვენს წარმოსახვაზე ბევრად მიუწვდომელისკენ?
გავმრავლდეთ მერე, საცოდავი ბოდიშის მოხდის ტონით, რომ "აი, იცით, რეპროდუქციაში ვპოვეთ თავები?"
გავზარდოთ ჩვენნაირი ლუზერები, რომლებიც წრეში იგივეს გაიმეორებენ?
ვის ვეკაიფებით, იმჰო, ვის ვეკაიფებით?!
ჩვენ არავის ვეკაიფებით, ჩვენ გვეკაიფებიან ;)
AntwortenLöschenმე კი მგონია, რომ საკუთარ თავებს ვეკაიფებით :|
AntwortenLöschen