აქაურ ამბებზე

მას შემდეგ დიდი დრო გავიდა, რაც Chaotic Reality-ის ბლოგისთვის პოსტი უნდა დამეწერა. გახსენებით ხშირად მახსენდებოდა, მაგრამ სისრულეში ახლაღა მოვიყვანე.

ვფიქრობ, პოსტი თუ წერილის ფორმით იქნება და ამ წერილს თავად ავტორს მივწერ, არაფერი დაშავდება. მინდა ცოტა რამ იმაზე ვთქვა, რასაც ბოლო პერიოდში ვფიქრობ და არ მომწონს..

***

ქრისტი,

შენ დიდი ხანია მანდ ხარ. აქ კი რაღაცები თანდათან შეიცვალა.
არ ვიცი, რამდენად სწრაფად მოხდა ეს ცვლილება საზოგადოებაში, რაც უკვე ასე მკაფიოდ ჩანს, მაგრამ მთავარია, მოხდა და თუ მალევე არ ეშველა, უფრო და უფრო ბევრნი ვიქნებით სამშობლოდან გაქცეულები და სადმე თავშეფარებულები.

საქმე ისაა, რომ დროთა განმავლობაში, ადამიანთა განწყობები გარდაიქმნა, სოციუმი დაიყო და ერთიანობის წევრ სუბიექტად აქ თავს თითქმის აღარავინ გრძნობს. ისინი ძირითადად უკმაყოფილოები დაიარებიან, ეს სახეზეც აწერიათ და ღიადაც გამოხატავე - სუფრასთან, ტრანსპორტში, სამსახურებსა თუ თავშეყრის სხვა ადგილებში. უკმაყოფილება კი ეხება ყველაფერს, ხელისუფლებიდან- კარის კაცამდე:

ყველა მძღოლს ჰგონია - რომ მანქანას ყველაზე კარგად თვითონ მართავს, სხვა ყველა კი უვიცია და წესს არღვევს.

ქალაქის ყველა მცხოვრებს ჰგონია - რომ მისი მეზობელი არ გვის კარის წინ და ამიტომ არის სადარბაზოში სიბინძურე.

ყველა მოქალაქეს ჰგონია -რომ იცავს სისუფთავეს და ”სხვები” ანაგვიანებენ ქუჩას.

ყველა ოფიციანტს, გამყიდველს, მანქანების მესადგომეს ჰგონია - რომ ძალიან ნიჭიერია და იჩაგრება, როცა ასეთ სამუშაოს ასრულებს, შენზე ”მაგარია”, ამიტომ ზემოდან გიყურებს და მომსახურებას აუცილებლად დაგამადლის.

ყველა ოჯახს ჰგონია - ერთ-ერთი საუკეთესო ოჯახი აქვს, საუკეთესო შვილი ჰყავს, არსებული სიტუაცია კი იმიტომ დამძიმდა, რომ ”ეს ახალი თაობა გადაგვარდა”.

ასე თუ მივყვებით, ჩამოთვლა შეიძლება უსასრულოდ გაგრძელდეს.

მთავარი საკითხი კი ყველა ასეთ დეტალში ის არის, რომ ადამიანები საკუთარ თვალში დირეს ვერ ხედავენ და თავს სხვაზე უკეთესად მოიაზრებენ, უკლებლივ ყველას სჯერა - არაფერს აფუჭებს, წესრიგეს იცავს, ზრდილობიანია, კეთილია, ინტელექტით გამოირჩევა, ნასწავლია, მაგრამ ”სხვა”, რომელიც ნებისმიერი შეიძლება იყოს, მისი ნათესავით დაწყებული მეეზოვით დამთავრებული, უქნარა, უვარგისი , ქვეყნის დამაქცევარია და ”სწორედ ასეთების გამოა, როგორც ვართ”.

ყველანი ერთმანეთს ვაძაგებთ, კარგს არაფერს მოველით, სრულიად ერს ვლანძღავთ და განვიკითხავთ - ”ჩვენ ხო არც სპორტში გვიმართლებს”, ”ქალაქები უშნოვდება”, ”არაფერი კეთდება”, ”ახალგაზრდებმა არაფერი იციან” ( მაგრამ ფრაზის ავტორის შვილმა იცის!)..

ჰოდა აი, ვერ გამიგია, რა არის ეს - სხვაზე გადაბრალების, განდიდების სურვილის, საღად ვერ აზროვნების, ამპარტავნების სენი?! რომელიც ვფიქრობთ, რომ ყველას აქვს, მაგრამ არავითარ შემთხვევაში - ”მე”.

იქნებ მეც ასე ვფიქრობ, რომ ”ერი”,” ხალხი”, ”საზოგადოება” გახდა ასეთი და საკუთარ თავს ვერ ვამჩნევ.. მაგრამ იმას კი ვამჩნევ, რომ სხვაგან წასვლაზე ფიქრი გააქტიურდა და ეს სულაც არ მომწონს.

ასეთი განწყობაა ქალაქში, ქვეყანაში, რაც ყველგან იგრძნობა - ქუჩაში, კაფეში, უბანში, მეგობრებში..

არ ვიცი, რა აღადგენს ერთიანობის გრძნობას, საზოგადოების და მისი წევრებისადმი შემწყნარებლობას - რომ ჩვენ კარგები ვართ, ჩვენც რაღაც შეგვიძლია (და არა მხოლოდ ”მე”), ჩვენ ვვითარდებით- ისევე როგორც სხვა ერებს, გვაქვს ლაფსუსები, მაგრამ ვიზრდებით და ვსწავლობთ და ამ პროცესში ეს სიძულვილი სრულიად უადგილოა.

აქ ხალხი ერთმანეთს პატივს არ სცემს, არ უყვარს.
ან აღარ უყვარს.

ცოტა ხანს კიდევ იყავი მანდ, ქრისტი

და შენს ბლოგს ეს აღშფოთებული პოსტი რამენაირად მოარგე.

P.S. ალბათ, რამე დამტკბარი და ფერადოვანი პოსტი აჯობებდა, მაგრამ წარმოვიდგინე, რომ შენ- ასე შორს მყოფს, მე გწერ წერილს მელნით და თაბახის ფურცლით და გიყვები აქაურ აბებს პუბლიცისტურ ჟანრში.
მერე შენ მანდ გახსნი დიდხასნ გზაზე მყოფ და ძლივსჩამოღწეულ კონვერტს, წაიკითხავ და წერილების ყუთში სამშობლოდან გამოგზავნილ ბარათებს შორის ამასაც შეინახავ.

2011.09.08

ბაბისა