როცა გოგონები თავს იპარსავენ

ის როგორ არის, დღეს გასაკეთებელ საქმეს ხვალისთვის ნუ გადადებო?!




როდესაც პირველად დაიდო ეს სიმღერა ოფიციალურ channel-ზე, უფრო ინტერესით დავაკლიკე, ვილ სმიტის ამბავში. :D
მერე ყურებისას ბევრ ადგილას გავიღიმე, ჩემი თავი გამახსენდა დაახლოებით იმ ასაკში: არაფერი გვერმართება ისეთი, რაც ჩვენამდე ყველას(!) არ გადაუტანია.

მერე კომენტარებს გადავხედე და აი, ზუსტად, არ უნდა გადამედო დაპოსტვა, იმიტომ, რომ ის ვიდეო წაიშალა, თავისი კომენტარებიანად.
რაც დამამახსოვრდა, დაახლოებით გადმოვცემ:

• "რა dyke-ის ვიდზეა, რას ჰგავს" (თან სიმღერის ტექსტს რომ დაუკვირდე, გადასარევ სინქრონში მოდის ერთმანეთთან).
• "ეეჰ, გექნია თმები აქეთ-იქით, ისე უფრო საყვარელი იყავი".... (whip My hair- ჰქვია ერთ მის სიმღერას).
  

აბსოლუტურად მეორეხარისხოვანია ის ამბავი, ვისი შვილია და ა.შ.
ყველაზე მნიშვნელოვანი რა არის ჩემთვის, იცით?!- რა როლს მიაწერენ და რას აჯერებენ პატარა გოგოებს. როგორ აბსოლუტურად მიუღებელია მთლიანად საზოგადოებისთვის, რომ გავრცელებული სტანდარტების გარდა რამე სხვა გინდა იყო, ან სხვანაირად გამოიყურებოდე და ა.შ. დაუკვირდით, პატარა ბიჭს რომ დაახლოებით მსგავსი მესიჯი ჰქონოდა სიმღერაში (რაც, თავისთავად, წასახალისებელია), რეაქცია აუცილებლად იქნებოდა: "ეს ბიჭი გვინდა პრეზიდენტად" და მსგავსნი.

და ძალიან, ძალიან მიკვირს იმ ხალხის, რომელსაც ჰგონია, რომ ეს ყველაფერი თამაშია. განსაკუთრებით უკვე მშობლების მიკვირს ძალიან- ყველა შვილის ბედნიერება ერთნაირად არ უნდა იყოს მათი საზრუნავი?!