უძღები ბლოგერის დაბრუნება მიზეზთა და მიზეზთა გამო :D

საუკუნის მერე რომ შემოხვალ ბლოგზე და წერის სურვილი გაგიჩნდება,  ესე იგი, რაღაც დიდი გაწერინებს.
რაღაც, რაზეც ჩემნაირი ექსტროვერტი 1700 ადამიანს მოუყვება, მაგრამ მაინც ვერ ამოწურავს.
წინა წლის შეჯამება არ დამიწერია, მგონი და ახლა უკვე რაღა დროსია, მაგრამ გადასარევი წელი იყო. აი, ისეთი, რომ გადახედავ და იცი, რომ ყოველთვის გემახსოვრება. დაბალანსებული იმდენად, რომ მარტო კარგი ამბები გახსოვს (ცუდიც იყო, მთლად ეგრეც არაა :)).
და უცებ მოვიდა 2016 და სახე მოიტ***ნა. არადა,  ჯერ მხოლოდ მეოთხე თვეა, რაც მოვიდა და რატომ აიწყვიტა ასე, არ ვიცი.

31 წლის რომ ხარ და რომ გგონია, რომ დალაგდი; ის ადამიანები შემოიტოვე შენს ირგვლივ, ვინც დადებითად გმუხტავს; შენი თავისთვისაც მოიცალე და ისეთი მიიღე, როგორიც არის და გადასარევად გრძნობ შენს კანში თავს და Baaam... რომ დაგეცემა თავზე მეხი....
თურმე არ უნდა გიკვირდეს.
თურმე საშინელებები მხოლოდ სხვის, შორეული ადამიანების ცხოვრებაში არ ხდება.
თურმე აქვე არის ჩასაფრებული და გადაივლის შენს თავზე....


მაგრამ, რომ გადაივლის (რაც ამ ასაკში უკვე ყოველთვის იცი), შენი უკეთესი "მე" უნდა გახდე.... ალბათ, ეს არის ცხოვრების გაკვეთილი... (ან კიდევ, ცხოვრებას სულ ჰკიდია შენი გაკვეთილები და უბრალოდ, რაღაცეებს გახლის თავში :D)

ერთი ძალიან ძვირფასი ადამიანი მყავს, რომელიც ყოველთვის, როცა ვეტყვი ხოლმე: "ძალიან ცუდი ამბები მოხდა"-მეთქი, სულ მპასუხობს, რომ ცუდი კი არა, ძალიან კარგი ამბები მოხდა და ყოველთვის მანახებს იმ მხარეს, საითკენაც უნდა ვიყურო... საითაც უკეთესი, 10000-ჯერ უკეთესი ამბები გადამხდება თავს, ვიდრე ისინი, რომლებსაც მივტირი...

ხანდახან დავფიქრდები ხოლმე და ვეუბნები ჩემს თავს: კარგი ახლა, ქალმა ამხელა ომი გადაიტანე საკუთარ თავზე, აბსოლუტურად განადგურებულ საზოგადოებაში გაიზარდე. ხალხში, რომელმაც ყველაფერი და ხშირ შემთხვევაში ყველა დაკარგა და ამაზე როგორ იტკიებ გულს-მეთქი....
მაგრამ, თურმე, მაინც ყოველთვის ერთნაირად გტკივა....
ჩემნაირებსაც...  :)

ჰოდა, ამ ჩემს ძალიან ძვირფას ადამიანთან საუბრისას ვთქვი: 2016 არის ცუდად დაწყებების და კარგად დასრულებების წელი, ასე გადავწყვიტე მე-მეთქი და ასეა... იმიტომ, რომ ასე გადავწყვიტე.