ერთკვირიანი დღიურის პირველი დღე

რამდენი ხანია, ცარიელი პოსტის ფანჯარას არ შემოუხედავს მოლოდინის თვალებით. ჟანგიანი კარის გაღებასავით მიდის. :)
მაგრამ მაინც ვეცდები:
მას შემდეგ, რაც აქ ბოლოს დავწერე, ბევრმა წყალმა და შიგადაშიგ წყალდიდობამაც ჩაიარა და დღეს რომ იქ ვარ, სადაც ვარ, მეტწილად  იმ ამბების "ბრალია".

დღეს მთელი დღე იმაზე ვფიქრობდი, ჩვეულებრივი ორშაბათია და ვის რაში დააინტერესებს, თუნდაც ის, რომ წლების შემდეგ ძლივს მოვახერხე yoga-ზე მისვლა ისევ, რომ ამ წამს აბსოლუტურად გასავათებული ვარ და მიხარია, რომ საწოლი 2 ნაბიჯშია... 

ახლა მივხვდი, რომ მთელ დღეს ერთადერთი რამე გასდევს ლაიტმოტივად: კომფორტის ზონიდან გასვლა ხომ გადასარევია, ცხვირიც რომ წაიმტვრიო, მაგრამ არაფერია იმაზე დამღლელი, ვიდრე მუდმივად იმ ზონის გარეთ ყოფნა. მითუმეტეს, თუკი ამ ყველაფერს დღეში რვა  საათი უყურებ.... :D

იყო დრო, ამ ყველაფერზე ყოველ პოსტში ვირტუალურად ვიტირებდი... :D
მე ვარ ადამიანი გენიალური თვისებით, იგლოვოს ამბების დასრულება, რომლებიც სინამდვილეში არც არასდროს  დაწყებულა. მედალი მეკუთვნის.

მაგრამ, სამწუხაროდ, I never learn.....