პირადი ბლოგი?!

ნოსტალგიური ვარ დღეს და დაღლილი ძალიან.
მომენატრა ჩემი პირადი პოსტები.
ახლაც არაა თემატურიო,- ვინმე იტყვის, მაგრამ მე ის პოსტები მომენატრა, აღსარებასავით რომ იყო, კათარზისივით. იმ ფიქრისგან თავისუფალი, რომელი ნაცნობი შემოაღებდა კარს.

კიდევ ურითმო რამის დაწერა მომენატრა... ლექსის, თუნდაც.

შეგრძნება, რომ მთელი დაგროვილი ემოცია, თუ ენერგია, თუ სიტყვა შენში ვეღარ ეტევა.
შეგრძნება, რომელიც შუაღამით აგანთებინებს შუქს და გაწერინებს რაღაცას, შენებურად... ჩემს შემთხვევაში ქაოსურად....

ახლა ვზივარ და თავს ვაჯერებ, რომ love is overrated.
და როგორ არა-ჩემებურია ეს პოზიცია. :)
არ ვარ "სიყვარული არ არსებობს" ტიპი. ძალიან ბევრი რამე და ვინმე მიყვარს საამისოდ.

Love is never too much... :)
But sometomes, love is just somewhere else, not where you expect it to be ... :)
So, I should keep looking...


ძალიან სენტიმენტალურად რომ არ დავამთავრო და ამჟამინდელი დასკვნები გავითვალისწინო:

At this very moment, "this love" is overrated...

:)