ეგრეა. არაფერია სამუდამო. ბლა-ბლა-ბლა და ყველა დიდი პიზდეცინტელექუალური ამბავი.
მაგრამ who cares.
აი, მე უკვე მერამდენე წელია ეს ბლოგი მაქვს და სულ ორად-ორ პოსტს თუ არ ჩავთვლით, ყველა ჩემს აწ უკვე 8 წლის Sony Vaio-ზე მაქვს აკრეფილი. თავისი 512MB ოპერატიულით თავის დროზე დიდი მხეცი იყო :D the next best thing. მერეც, ძალიან დიდ ხანს იმუშავა და ამ წამსაც იქიდან ვპოსტავ... ოღონდ ბოლოჯერ, რადგან ჩემს დიდად დასაფასებელ და ყველანაირ ჭირ-გამოვლილ მეგობარს პენსიაში ვუშვებთ. :)
მეტი აღარ შეუძლია არც ამას და აღარც მე :D
ჰოდა, სათაურიც ამ შუაშია. უფრო სწორად, ასეთი წვრილმანებიც გახსენებს, რომ არაფერია სამუდამო. და ეს პოსტი იმაზეა, რომ ხანდახან შეიძლება იმანაც დაგწყვიტოს გული, მიჩვეული ლეპტოპი ბოლოჯერ რომ უნდა ჩართო... :)
:მქუხარედასამშვიდობებელიტაშისტუდიაში :
Abonnieren
Kommentare zum Post (Atom)
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen