დილა მშვიდობისა, ბლოგ...

კიარადა, რატომ ცდილობენ ადამიანები თავი შეგაზიზღონ?
თან იმენა მიზანმიმართულად....
ხზ...
ვერ ვიგებ რა...
ეს, ალბათ, ერთგვარი სოციოლოგიური მაკეტია "ურთიერთობის სწორი გზით " დამთავრების.
სანამ დედას არ აგინებ და არ მიჩექმავ, მანამ ურთიერთობა რაღაც პონტში მაინც არსებობს და ამიტომ, ყველა გზა რომ გქონდეს მოჭრილი, რაღაც სისაძაგლეები უნდა გააკეთო... :D

და რა უშლის ხელს იმას, რომ ადამიანს პატივს სცემდე თუნდაც იმის გამო, რაც გაკავშირებდა და უბრალოდ, გაუშვა რა... ბევრმა გაიარა ჩემს ცხოვრებაში, რომელთანაც რაღაც ეტაპზე რაღაც მაკავშირებდა... არასდროს არ ვიხსენიებ ცუდად, მიუხედავად იმისა, რომ ურთიერთობა შევწყვიტე. და თავს ცუდად არ ვგრძნობ, რომ ვიღაცას დედა არ ვაგინე და წყევლა არ გავუგზავნე :D

ნერვებს გაუფრთხილდით :)

:ოიმლიაჰ:

:ბრუტალიტი:






I was five and he was six
We rode on horses made of sticks
He wore black and I wore white
He would always win the fight

Bang bang
He shot me down, bang bang
I hit the ground , bang bang
That awful sound, bang bang
My baby shot me down

Seasons came and changed the time
When I grew up, I called him mine
He would always laugh and say
Remember when we used to play

Bang bang
I shot you down, bang bang
You hit the ground , bang bang
That awful sound, bang bang
I used to shoot you down

Music played and people sang
Just for me the church bells rang

Now he's gone I don't know why
And till this day some times I cry
He didn't even say goodbye
He didn't take the time to lie

Bang bang
He shot me down, bang bang
I hit the ground , bang bang
That awful sound, bang bang
My baby shot me down.