აი ემ სოუ მტირალ

ემო პოსტი არაა... feel free to read it :)


აი, ამას არცერთი ჩემი ნაცნობი არ დაიჯერებს, არაფერს ვიტყვი ახლო მეგობრებზე.
ძალიან იშვიათად ვტირი. კიარადა, შეიძლება თითზე ჩამოვთვალო სიტუაციები, როცა მიტირია და ვინმეს ვუნახივარ.
მააგრამ... არის აქ ერთი მაგრამ: საკმარისია, ბემბის დედა მოუკლას მონადირემ, სიმბა გაიქცეს სახლიდან, წიგნის პერსონაჟს აუწყონ, რომ დედა მოუკვდა, ფილმში გმირმა გაიხსენოს ღრმა ბავშვობაში გადამხდარი ამბები და ჩემი თვალებიდან დიიიდი ჩანჩქერი გადმოედინება :D

დუმბაძის კომედიებზეც კი ვღნავი. ვერც ვხსნი, რატომ... აი, ვსენტიმენტალურდები. "მე, ბებია, ილიკო და ილარიონში" ის მომენტი თუ გახსოვთ, ილიკო რომ ეტყვის ილარიონს შუშის თვალზე და მერე როგორ აწყნარებს... აი, მასე მგონი ჩემი არცერთი ნათესავი არ გამომიტირია :D

ემოციური პიკი მქონდა მეორე კურსზე, წინა დღეს რამე მელოდრამას თუ ვუყურებდი, უნიში ვერ მივდიოდი, ტიპა, "ნახ. რად მინდა სწავლა, მაინც ბულშითია ყველაფერი".


რეალურ ცხოვრებაში ტირილს რაც ეხება, ყოფილა ეგეთი შემთხვევებიც... ძალიან ცოტა, მაგრამ ყოფილა. ძირითადად ისინი აღწევენ ამას, ვინც აი, უუუკიდეგანოდ და უსაზღვროდ "პატივში მყავს", კიარადა მყავდა. იმდენად დიდი საშინელება უნდ გამიკეთოს ვინმემ, რომ ვიტირო, რომ მერე საერთოდ ხმის გაცემაზეც კი ზედმეტია საუბარი (სიაში პირველი ჩემი ბროა->კონტაქტის პროცენტული მაჩვენებელი ნულს უახლოვდება).


ეს რას მოვაყოლე: დოლორესმა დამილინკა ეს ვიდეო
(აუცილებლად ნახეთ რაა.. ჩამატების ფუნქცია გათიშული აქვს და ვერ ვამატებ).

თავიდან 1000 საქმეს ვაკეთებდი ერთად და თან ვუსმენდი და რატომღაც ველოდი რაღაც ისეთს, ტიპა, ამბიციურ ბებოს, რომელიც ტელევიზორში ხელს დაუქნევს ხალხს და ბედნიერია და უცებ სიმღერა დაიწყო და გავქვავდი!!! არ ვიცი, რა მჭირდა, გაოგნებული ვუყურებდი ქალს. ჟიურის კომენტარები იყო 100%-ით სწორი... თან მიუხედავად იმისა, რომ ასეთ კასტინგებში ხალხს რომ აპახაბნებენ, გული მისკდება და ვნერვიულობ, რაღაც მომენტში მეც ხომ დარწმუნებული ვიყავი თავიდან, რომ ვერ იმღერებდა კარგად?! მერე რა, რომ წინასწარ მეცოდებოდა, რომ დასცინებდნენ?! ის, რომ არ ველოდი სუზენისგან ასეთ შესრულებას, უკვე დიდი ტრაკული საქციელია ჩემი მხრიდან. :(
... ეს ქალი რომ გამოსულიყო და ჟიზელ ბüნდჰენის ტანი ჰქონოდა, ყველა რაღაც სასწაულს დაელოდებოდა მისგან... საზიზღრები ვართ ხანდახან. :(


ჰოდა, მას შემდეგ დღეში რამდენჯერ ვუყურებ და რამდენჯერ ვღნავი, არ ვიცი :D

და ახლა რატომ ვღნავი: ჯერ იმიტომ, რომ მიხარია, რომ თავი არ გაიხადა სასაცილოდ, გამოვიდა და პირიქით, სახე აახია ყველას. მერე იმიტომ, რომ აი, უუუსაზღვროდ მიხარია and happy for her, რომ ოცნება აიხდინა, რომ ის შანსი, რომელსაც ელოდა ამდენ ხანს, მიეცა და რომ თავისი წილი რაღაც ბედნიერება გადახდა 47 წლის ასაკში, როცა შეიძლება ბევრი უკვე ხელს იქნევდეს, რაღა დროს ჩემი ეგეთებია, ლუზერი ვიყავი და დაველოდები ახლა, როდის მოვკვდებიო... და რომ უყურებ, რა ბედნიერია იმ წამს და არ ვიცი, როგორი თვალები აქვს, არ შეიძლება, არ შეგიყვარდეს :no:
და არადა, რამდენი სუზენია დედამიწაზე, ვინ მოთვლის... და მერე იმაზეც ვღნავი, როგორც წესი, რომ იმ დანარჩენებს ის შანსი ისევე არ მიეცემათ, როგორც აქამდე არ მიეცემოდათ...


just, უყურეთ რაა...