Be my Somebody

ღრმა წარსულში უაღრესად კომუნიკაბელური და კონტაქტური ვიყავი. მყავდა ბევრი მეგობარი და სულ მეგონა, რომ ეს რიცხი თუ გაიზრდებოდა, თორემ არასოდეს შემცირდებოდა.

შემდეგ სკოლაში სიარულის ბოლო წლებში მოხდა ისე, რომ რამდენიმე მეგობრის "თურმე და ვითომ" მეგობრობაზე მიგვითითეს. მართლები აღმოჩნდნენ. ეს პირველი შემთხვევა იყო, როცა დავფიქრდი მე და ჩემი სხვა დანარჩენი მეგობრებიც,ალბათ. გარდატეხის ასაკში მსგავს შემთხვევებს უფრო მძაფრად აღიქვამ და საკმაოდ ფრთხილი გავხდი.

შემდეგ უნივერსიტეტში უფრო ძველ და დიდი ხნის მეგობრებს ვანიჭებდი უპირატესობას. შეიძლება ითქვას, რომ არც მინდოდა ვინმეს შემოშვება ჩემს ცხოვრებაში. 2 წლის მანძილზე ყველასთან საშუალო ურთიერთობა მქონდა, რომელიც მეგობრობაში არ გადაზრდილა. მერე კიდეც წამოვედი.

აქაც ბევრს ვიცნობ ასე თუ ისე, მაგრამ საკმაოდ ვიწრო წრესთან ვკონტაქტობ. ეს წრე ამჟამად ისე დავიწროვდა, რომ სულ რაღაც 3 ქართველს და ამდენსავე არაქართველს მოიცავს,რაც ჩემი ნაცნობებისთვის წარმოუდგენელი ფაქტი იქნება.
ისევ ძველ და დიდი ხნის მეგობრებს ვებღაუჭები. ყოველთვის ვცდილობ, პაუზა იმხელა არ აღმოჩნდეს, რომ ერთმანეთამდე გზას ვეღარ მივაგნოთ. თან ამას ისიც ემატება, რომ სრულიად განსხვავებულ რეჟიმში, ტემპში, ქვეყნებში ვცხოვრობთ. ანუ, მინდა თუ არა, იმ ინტენსივობით ვერ ვმეგობრობთ, როგორც ეს გვინდა.
არასოდეს ვანაცვლებ მეგობრებს. ყველას რაღაც თავისი ადგილი აქვს. იმათაც, ვისთან ერთადაც ხეზე დავძვრებოდი და იმათაც, ვინც რავი, მაგალითად საბერძნეთიდან მწერს 14 თებერვალს მისალოც სმს–ს.

წლებია ვაკვირდები, როგორ ვიზრდებით და როგორ არ გვაქვს ძალიან ხშირად ერთმანეთისთვის დრო, ან, უბრალოდ, როგორ ვერ ვიგებთ, რაზე წუწუნებს რომელიმე ჩვენგანი, როცა ჩვენ აბსოლუტურად სხვა საზრუნავი გვაქვს, ან როგორ არ გვინდა ხანდახან რომელიმე, რადგან საკუთარი ცხოვრებით ვართ მთლიანად დატვირთულები...
ხანდახან პანიკური შიში მიპყრობს, რომ როდესაც წავალ საბოლოოდ საქართველოში, იმდენად სხვადასხვა არხებზე ვიქნებით, რომ დიდი სირთულეები შეგვექმნას... მე, გადაჩვეულმა შეუთანხმებელ ტერმინებს და ანაზდად თავსდაცემულ სტუმრებს უბრალოდ ვუთხრა, რომ იცით, ახლა მართლა არ მაქვს ხალისი და ჩემი პირადი სივრცე მჭირდება... და მათ, გადაჩვეულებს, რომ მე თბილისში ვარ, შეკრებისას დაავიწყდეთ, რომ მეც ვარსებობ და არ დამირეკონ, ჯასთ, სმს მომწერონ, ახლა ერთად ვართ და გაგვახსენდიო...

ნელ–ნელა არ მყოფნის ის დოზა, რა დოზითაც ვკონტაქტობთ... არ მყოფნის, რომ ნატალიკოს ბავშვის მხოლოდ ფოტოები მაქვს ნანახი, რომ ხატიას ჩვენებას ვერ ვესწრები, რომ ვერ ვუყურებ ანი როგორ იბერება, რომ არ ვიცნობ ჩემი რამდენიმე მეგობრის მომავალ მეუღლეს, ან უკვე მეუღლეს, რომ არ ვეჭორავები ქეთის ისე, რომ მერე ჯიშმა თქვას, სიტყვა ვერ ჩავაგდე მაგათ საუბარშიო , რომ ვერ მივდივარ თამთასთან ღამე ისე, რომ ერთხელ მაინც მივაგნო თავად გზას და მთელი ოჯახი გარეთ არ დამხვდეს, რომ ვერ ვურეკავ ჩემს კრასავჩეგ ბრო–ს და ვერ ვეუბნები, რომ ამოვიდეს ახალი სახლიდან უბანში, იმიტომ რომ, მე იქ ვარ, რომ ვერ ვზივართ ნინოს სამზარეულოში და ვერ ვუხსნით ავთოს, რატომ უნდა წააიკითხოს ტაბიძე და დუმბაძე ქართულად, ვერ ვიკრიბებით მე, თამუნა ნათლია, თამუნა,თიკო, ხათო და ნანა, რომ გავიხსენოთ რაღაც ერთად ჩადენილი სიგიჟეები და რავი, ყველას ხომ არ ჩამოვთვლი...

Each of them is my somebody


რაც იმას ნიშნავს, რომ ჯერ მთლად არ გავსოციოფატებულვარ და ის, რომ აქ ხალხთან კონტაქტი არ მინდა, არ ნიშნავს იმას, რომ ხალხი საერთოდ არ მჭირდება, უბრალოდ, მივხვდი და ვიცი, თან ზუსტად ვიცი, ვინც მჭირდება... და რომ, I don't really have anybody right here, so I just have to be my own somebody (ინგლისური საბოლოოდ დამავიწყდა )

So,would you be my somebody for this very day?